Temat, jak różne są marzenia od stanu rzeczywistego, warte jest napisania kilkunastu pokaźnych tomów. Znacie to, zajmujecie się czymś przez jakiś czas, pewien projekt, jaki ma być rzeczywiście świetnie, myślicie o tym jaki będzie jego efekt, jak bardzo przypadnie on do gustu wszystkim zainteresowanym. Nareszcie nadchodzi dzień, w którym twoje dzieło ujrzeć ma światło dzienne, ty patrzysz na reakcję widzów i... nic wielkiego, a wręcz klapa. Realność znów zwyciężyła.

Co po takiej porażce pozostaje nam czynić? No tak, najłatwiej obrazić się na rzeczywistość, ale czy to załatwia sprawę? Niekoniecznie. Choćbyśmy nie wiadomo, jak się jej przeciwstawiali będziemy tylko jak znany wszystkim Don Kichot toczący walkę z wiatrakami. Zasada jest taka, aby nie robić sobie zbyt przesadnych oczekiwań, popatrzmy na zagadnienie z dystansem i swego rodzaju pokorą, która sprawi, że lepiej przyjmiemy ewentualną porażkę. Będąc nastawionym na normalny efekt spotka nas mniejszy zawód aniżeli gdybyśmy oczekiwali poklasku lub braw na stojąco. Atrakcyjne hobby: specjalne akcesoria do optyki do broni.

Kłopot ten jest poważny, jeśli idzie o wybranie studiów wśród młodych ludzi. Mają oni duże oczekiwania wobec wybieranych przez nich kierunków studiów. Jedna osoba chce iść na archeologię, bo naczytała się kilka lektur o niesamowitych wykopaliskach, a więc maja w głowie myśli: może ja także dokonam jakiegoś odkrycia. Kolejna osoba chciałaby studiować muzykologię, bo tak interesuje się muzyką, to wręcz jej wielka pasja, hobbypoznała klasykę, zespoły takie jak The Beatles czy Beach Boys, a także orientuje się we współczesnej muzyce, ma pojęcie co grają Radiohead. Jeszcze inna osoba idzie na politologię, bo przecież zna się na polityce oraz chciałby odnieść sukces jako polityk. Ogląda często Wiadomości i Fakty, zna kilka książek, które każdy politolog musi znać. Tu przedmioty dla badaczy i odkrywców: dobre lunety i celowniki.

A zaraz potem pojawia się świat rzeczywisty. I nasz niedoszły archeolog zamiast dokonywania niezwykłych odkryć dostaje szpadel i kopie w ziemi nieopodal uczelni, muzykolog wkuwa nuty, wkuwa niezrozumiałe teksty i dowiaduje się kolejny raz, że nie ma słuchu muzycznego. Współczesna muzyka natomiast dla jego nauczycieli to lata dwudzieste XX wieku. Nieszczęsny przyszły student nauk politycznych trochę się zawiódł, gdyż co prawda wystartował bardzo dobrze i nawet wszedł w szeregi młodzieżówki jakiejś partii, lecz przekonał się, iż kto chce zrobić karierę w polityce, musi być trochę bardziej bezczelny niż on sam.